hinayupak

punyetang hinayupak na income tax na 'yan! ang laki. minsan naiisip ko bakit ako nagpapakandahirap sa pagtatrabaho, e, halos 1/3 naman ng dapat kinikita ko e napupunta sa mga di ko maintindihang pinagkaka-abalahan ng gobyerno. e, pakialam ko ba sa mga squatters? bakit? tulad ko ba nagbabayad sila ng buwis?

ewan ko ba. talaga bang wala na akong choice kundi ang manatili sa pinas at kumayod? napromote nga sa trabaho, anak ng tinapa, ang tinaas sa sahod pambayad lang sa gobyerno at sa lahat ng pabigat sa bansang ito.

sana kasama sa free will ang pagpili ng bayang kapapanganakan. hay, asa pa.

ano naman kaya kase ang dahilan kung bakit sa pinas ako pinanganak. eh kung naging european lang ako, sana kasama na ako sa green peace o kaya kung anumang kachuvahang without borders. dalampu't limang taong gulang na ako, wala pa akong magandang naidudulot sa paligid ko. yun nga, kung hindi bibilangin ang paggraduate ko bilang iskolar ng bayan sa oras para naman hindi na maabala ang mga nagbabayad ng buwis at ang palagiang paggastos ko. oo nga pala, sabi ng propesor ko sa industrial relations, hindi nakakatulong ang sobrang consumer spending sa ekonomiya natin. kung meron ngang maitatawag na ekonomiya ang kawawang bansang ito. ayun, wala rin talaga.

ayoko rin naman mangibang-bansa. para sa akin, ang mga taong maayos naman ang kalagayan dito pero pinipili pa ring umalis ay nakakahiya. ipagsiksikan daw ba ang mga sarili sa mga bansang ubod nga ng yaman, ayaw naman sa kanila. kung sa bagay, nakakabawas din sila sa unemployment rate natin. o sya, hala sige, magsilayas kayo!

pero inaasam-asam ko talaga, mangibang bansa na ang boss ko. putik! sa kabobohan niya, walang aasenso sa amin. anak ng putang ina! sayang ang galing ko dito.

sana naging direktor na lang ako ng mga patalastas. ganun din naman pala. puro kabalbalan din ang PR. buti pa mga direktor mas artistic ang expression ng bullshit. at pwede pang umiwas sa tax!

maka-uwi na nga. baka sabihin pang masipag ako magtrabaho.